یکی از ماندگارترین اشک های ریخته شده در جام های جهانی
تیم ملی آرژانتین در جام جهانی 1990 ایتالیا با رهبری ستاره بی بدیل خود دیگو آرماندو مارادونا موفق شد برای دومین دوره پیاپی به فینال برسد. اما در دیدار نهایی اتفاقاتی رخ داد که دنیا در پایان به جای بالا بردن کاپ قهرمانی توسط جادوگر فوتبال دنیا، شاهد اشک‌های این اعجوبه فوتبال بود.
جام جهانی 90 قصه‌ای متفاوت از جام‌جهانی 86 داشت، دون دیه‌گو و یارانش آن اقتدار گذشته را نداشتند و تیم‌ها را با رندی پشت سر می‌گذاشتند، آن‌ها ایتالیا را در ضربات پنالتی در ناپل بردند و فینال رسیدند، اگر در ناپل پارچه‌ای نصب شده بود که روی آن نوشته شده بود:«دیگو تو را دوست داریم، اما ایتالیا پدر ماست»، اما در رم و به هنگام دیدار فینال اوضاع فرق می کرد؛ پس از آن‌که داور مکزیکی در دقیقه 85 یک پنالتی مشکوک علیه آلبی سلسته اعلام کرد و آندریاس برمه توپ را به گوشه دروازه گوئیگوچه‌آ بهترین دروازه بان جام که از قضا یک پنالتی‌گیر قهار نیز بود فرستاد، رویای دومین قهرمانی پیاپی مارادونا و آرژانتین 9 نفره نقش بر آب شد و ژرمن‌ها انتقام شکست 4 سال پیش در فینال 86 را گرفتند.
