شماره 7 افسانه ای که به آنچه که سزاوار بود نرسید.

داستان جرج بست؛ اسطوره دهه شصت که به شصت نرسید

22 می ١٩٤٦ میلادی بود که در بلفاست یکى از جنجالی ترین، تاریخ سازترین و با استعدادترین فوتبالیست هاى تاریخ بریتانیا و جهان متولد شد.

طرفداری- جرج بست درست وقتی که ١٥ سال سن داشت بوسیله باب بیشرب و جیمی مورفی استعداد یاب هاى منچستر در زمین هاى خاکی بلفاست کشف شد. بیشرب آنگونه تحت تاثیر استعداد این بازیکن قرار گرفته بود که با سرعت با سر مت باسبی سرمربی تیم خود تماس گرفت و به او گفت :

فکر میکنم نابغه ای براى تو پیدا کرده ام

نسل ما طغیانگر سال هاى ١٩٦٥ تا ١٩٧٥ را فقط از طریق فیلم و بازی هاى منچستریونایتد یا حواشی فراوان زندگی اش بشناسد، ولی براى قدیمی ترها او نماینده یک برهه تاثیرگذار فرهنگی بوده و هست و همچنین سمبل و تجسم یک نسل یاغی و از همه جا بریده.

او تکه ای از یک اثر هنرى بود. با مهارت فردى و سبک زندگی تعجب برانگیز خود. او همانند یک گاو باز مدافعان حریف را دست می انداخت زمانی که به قدر کافی خشمگین شده بودند با حرکاتش پاهاى آنها را به همدیگر می دوخت و آنها را مجبور می کرد پشت سر هم تکل هاى بیهوده بزنند و سپس آنها را دریبل می زد و به طرف دیگرى می رفت.جرج اولین سوپراستار واقعی این حرفه بود، پدیده فرهنگی که در زمان خود به اندازه بیتلزها مشهور بود که بعدها به او لقب نفر پنجم بیتلز رو دادند. بست تنها مدافعان را شکست نمی داد بلکه آنها را به بازی می گرفت و به زحمت می انداخت. او استاد کنترل توپ و بازى با آن بود.

بالاترین درجه شهرت که یک بازیکن آرزوی رسیدن به آن را دارد اظهار نظر نخبگان آن حرفه است . پله در مورد جورج بست اینطور گفته است: "جرج بست بهترین بازیکنی است که تاکنون دیده ام." یا به گفته سر الکس فرگوسن: "بدون شک جورج بست بهترین بازیکن تاریخ بریتانیاست." حتی چارلتون نیز که خود از بازیکنان بزرگ فوتبال است به تمجید از بست می پردازد: "زمانی که به بهترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان فکر می کنیم بدون شک به جورج در ذهنم می آید."

جورج بست بهترین نمونه براى ستاره هایی است که قدر استعدادهاى مادرزادى خود را نمی دانند و چنان فریب زندگی پر زرق و برق بیرون از زمین فوتبال را می خورند که نه تنها دوره موفقیت و طلایی آنها در زمین کوتاه می شود بلکه پایان آنها نیز اندوهگین است.

یکی از شنیدی ترین خاطرات دوران بازی بست این است که پیش از بازی ایرلند با هلند در مقدماتی جام جهانی ١٩٧٨، و در زمانی که بست ٣٠ سال سن داشت و روزهاى خوبش را پشت سر گذاشته بود، به الکل اعتیاد پیدا کرده بود و سایه ى از آن نابغه دریبل زن داشت. قبل از بازی خبرنگاران از او می پرسند: " آیا کرایف از او بهتر است؟" جورج با خنده به خبرنگاران گفت: "من در اولین فرصت که به دست بیاید به او لایی خواهم زد". فقط پنج دقیقه از شروع بازى گذشته بود که جورج بست در جناح چپ صاحب توپ شد و پس از اینکه سه بازیکن حریف را به زیبایی دریبل کرد، یوهان کرایف به طرف او آمد و جرج موفق شد توپ را از بین پاهای او عبور بدهد و مشتش را به نشانه پیروزی بلند کرد. شاید آن روز تعداد کمی حرکت جورج را متوجه شده بودند.

حتی خود بست نیز اعتراف کرده بود که بعید است به سن شصت سالگی برسد. وی در یکی از مصاحبه های پیش از مرگش گفت: "اکنون ٥٩ ساله ام نمی دانم به ٦٠ سالگی میرسم یا نه! ولی به هر حال از مرگ نمی ترسم" پیش بینیEl.beatle درست از آب درآمد و سرانجام به ٦٠ سالگی نرسید تا بدین ترتیب اسطوره ى دهه ى ٦٠ فوتبال بریتانیا خیلی زود یک دنیا خاطره خوب و بد را رها کند و حیاط بیمارستان کرانوبل شهر لندن به گلستانی پر از گل تبدیل شود. گل هاى که به پاس گلزنی هاى شماره هفت منچستر کنار جسم بی جان او قرار می گرفت.